Als het duister roept

Het verhaal:

Als het duister roept is het vervolg op Voorbij het Wederwoud en dus kunnen hier spoilers komen voor het eerste deel. In Als het duister roept volg je Phaun verder in haar reis. Ze zit gevangen in het kasteel van de ambassadeur en heeft alles verloren. Haar vrijheid, haar eigen identiteit en de hoop om haar zus te genezen. Toch wordt Phaun niet helemaal voor verloren achtergelaten. Ze wordt namelijk opgenomen in het personeel van de ambassadeur en via deze weg kan Phaun toch nog op avontuur, al blijft alles binnen het kasteel.

De personages:

In dit verhaal komt je vele nieuwe mensen tegen, maar hoor je ook namen van oude bekende weer voorbij komen. De schrijver heeft een hele diverse cast neergezet in dit verhaal en elk personage is dan ook interessant om over te lezen.

Phaun is, ondanks dat ze gevangen zit, haar scherpe tong niet verloren. Ze zegt nog steeds wat ze denkt en durft er ook van alles uit te gooien. Iets wat haar ook vaak genoeg in de problemen brengt. Verder is Phaun haar avontuurlijke kant ook niet verloren en verlaat ze haar verplichtingen zodra ze een kans ziet. Iets wat niet altijd onopgemerkt blijft, maar alsnog komt ze genoeg te weten.

Verder ontmoeten we ook een heel aantal nieuwe personages, waaronder de ambassadeur die eindelijk een gezicht krijgt. En nog drie andere personages die in het kasteel werken en door het verhaal heen een belangrijke rol spelen. Er wordt ook steeds meer over hun duidelijk en de beweegredenen die ze hebben om te doen wat ze doen.

Aan het einde van het verhaal, komen er ook nog weer wat nieuwe personages bij, die laten blijken dat ze in het derde (en laatste) deel nog een belangrijke rol zullen spelen.

De personages worden niet allemaal tegelijk voorgesteld en dat maakt het wat fijner om te volgen. Zo kun je makkelijk aan de nieuwe mensen wennen. Soms zou je als lezer ook nog wat diepgang kunnen missen bij bepaalde personages, maar geloof me, dat wordt helemaal rechtgezet in de novella 'Eeuw van de vhéi'.

Mijn mening:

In het begin had ik wat moeite om terug in het verhaal te komen, ik denk voornamelijk omdat het al vrij lang geleden was dat ik het eerste deel had gelezen. Daardoor was ik bepaalde connecties tussen personages kwijt en duurde het even voordat ik alles weer doorhad. Maar daarna zat ik ook echt lekker in het verhaal. Ik wilde blijven doorlezen, vooral om te zien of Phaun zich niet nog erger in de problemen zou werken, maar ook om haar emotionele gevecht met zichzelf te volgen. Ik vind dat die mentale strijd die Phaun voert heel mooi is weergegeven. Hij ligt niet per se op de voorgrond, maar dat is in dit geval ook niet nodig.

Verder vond ik het boek soms een klein beetje traag worden, waarschijnlijk voornamelijk omdat het volledige boek zich op dezelfde locatie afspeelt en ik wel weer toe was om iets nieuws te zien. Maar aan de andere kant vind ik het ook zeer knap van de auteur om een heel boek in dit kasteel te schrijven en het toch nog boeiend te houden voor de lezer. Het laat echt zien dat er ook op één enkele locatie veel kan gebeuren. Zeker als je op de plek zit waar je vijand diens plannen uitstippelt.

De schrijfstijl is heel toegankelijk en makkelijk te volgen, hierdoor is het ook als beginnende fantasy lezer goed te volgen. De auteur heeft het neerzetten van dit verhaal goed onder de knie en weet precies waar die naartoe wil. Dat valt zeker te zien aan de verhaallijn. In het boek zitten namelijk een aantal onverwachte wendingen en dat houdt zeker het boek de hele tijd spannend. Al wordt dat soms natuurlijk wel afgewisseld met een rustige scène tussendoor, waarin je als lezer ook even alles kan verwerken. Het boek is een ontzettend goede opbouw naar het laatste deel in het verhaal van Phaun en ik kon dan ook niet wachten om door te lezen in het derde deel. Ik wilde weten wat er zou gebeuren na dit einde.

Conclusie:

Als het duister roept is het tweede deel in het verhaal van Phaun en het derde in de hele reeks boeken. Dit boek focust zich weer volledig op het verhaal van Phaun en niet op de wereld eromheen. Het is weer makkelijk weg te lezen en zeker interessant voor lezers die van niet al te complexe fantasy houden. Het tweede deel laat echt een opbouw zien naar het derde en laatste deel waarin alles tot een eind zal komen en zit daardoor ook heel sterk in elkaar. De spanning straalt van elke pagina, maar er zijn ook wat rustige scènes tussendoor.

Afsluiting met één van mijn favoriete quotes uit het boek:

"Wanhoop is iets wat in ons allen groeit,’ ging hij verder. ‘En er zijn momenten waarop we het gevecht verliezen."

- Valentijn Ringelberg, Als het duister roept.