Reünie in Toscane

Het verhaal:

Reünie in Toscane is het vervolg op Betoverend Toscane, maar op zich zou je allebei de boeken ook als een standalone kunnen lezen. Al zou ik wel aanraden om sowieso deel 1 erbij te pakken, aangezien dat echt een heel leuke sfeer heeft. Dit tweede deel volgt dezelfde groep vrouwen, maar nu na hun gezamenlijke beeldhouwreis in Toscane. Je ziet heel goed hoe iedereen nu in het leven staat en dat ze ondanks de verschillende levensfases (door ook het verschil in leeftijden) toch altijd voor elkaar klaar staan. Zo wordt een bruiloft voorbereid, maar staan er ook relaties op het punt van breken en dealt een van de personages met een postnatale depressie. Alle emoties lopen hoog op en de bom barst wanneer ze allemaal weer in Toscane zijn voor een bruiloft. Maar of iedereen zijn relatie kan behouden zonder zichzelf kwijt te raken is een vraag die ieder personage aan zichzelf moet stellen.

De personages:

Alle personages worden weer goed uitgewerkt en zeker als je net voor dit deel al deel 1 hebt gelezen, weet je goed wie wie is. Je leert ze hier alleen nog maar beter kennen en ziet hun dagelijkse problemen in het echt en niet meer alleen in verhalen. Ze krijgen allemaal een extra laag en omdat bij een wisseling van personage de naam erboven staat, weet je al vanaf het begin wie aan het woord is. In het begin kan het een beetje veel zijn dat je steeds zeven personages volgt in elk hoofdstuk, maar op den duur wen je daar als lezer ook wel weer aan. Zeker omdat de namen worden vermeld en de verhalen verschillend zijn en je ze dus gaat herkennen. De personages maken in dit verhaal ook allemaal weer een groei door. In het begin kom je bij ze terecht, waarin er veel problemen naar boven komen, maar zoals het met een feelgood gaat, wordt het aan het einde allemaal weer opgelost en leeft iedereen een vredig leven.

Mijn mening:

In het begin moest ik echt even in dit verhaal komen, aangezien ik meestal verhalen lees waarin veel wordt beschreven en deze schrijfstijl voornamelijk vertelt. Al zaten er ook nog mooie scènes in met beeldende beschrijvingen, die het verhaal weer een extra laag diepgang gaf. Waardoor het lezen voor mij wat langzamer ging, maar al vrij snel kwam ik in deze schrijfstijl en vloog ik weer door het verhaal heen. Net zoals met deel 1 vond ik dit leuk om te lezen en bleven de verhalen van deze zeven verschillende meiden interessant om te volgen.

Wel vond ik het jammer dat ze niet meer in Toscane waren met zijn allen. Toen ik de titel zag, dacht ik in eerste instantie dat ze voor een tweede beeldhouwweek heengingen of met zijn allen daar nog een keer op vakantie zouden gaan. In werkelijkheid speelt maar één hoofdstuk zich af met alle dames in Toscane. Ik had ze graag vaker en meer allemaal bij elkaar gehad. Nu werden het meer zeven individuele verhalen in één boek gestopt. Wat dat betreft vond ik het leuker dat ze in het vorige deel veel bij elkaar waren.

Desalniettemin vind ik al deze meiden nog steeds een leuke vriendengroep en vond ik het ook leuk om meer van hun leven te lezen, vooral na al wat verhalen die ze in deel 1 hadden gedeeld. Ik kreeg nu nog een beter beeld bij bepaalde dingen, al vond ik dat sommige personages op bepaalde situaties nogal een beetje overdreven reageerden. Wat mij betreft had het soms iets minder drama mogen zijn.

Het is wel een echte feelgood, met genoeg romantiek, vriendschappen en passie, al vertelt dit boek ook over diepere onderwerpen, zoals ontrouw, depressie, ziekte en rouw. Ik vond de balans hierin heel mooi gevonden en vond de zwaardere scènes mooi afgewisseld met luchtige scènes. Ik vind alle verhalen mooi verteld, maar ik vond het einde misschien een beetje abrupt. Er was een hele lange opbouw voor mijn gevoel en werd veel in één keer afgerond. Persoonlijk had ik misschien ook nog wel wat meer scènes willen zien, waarin alles gewoon weer goed was.

Conclusie:

Reünie in Toscane is een heerlijke feelgood, die veel onderwerpen in zich heeft. Je volgt een hechte vriendengroep, maar je moet hier en daar wel echt je aandacht erbij houden om te weten wiens verhaal je aan het lezen bent. De schrijfstijl is meer vertellend dan beeldend, dus dat zal voor sommige lezers wel wennen zijn, maar uit mijn eigen ervaring heb ik wel gemerkt dat als je eenmaal in het verhaal zit, het bijna niet meer opvalt. Aangezien er in dit boek ook genoeg dingen wel worden beschreven. Het is het vervolg op Betoverend in Toscane, maar valt los te lezen, al zou ik voor meer diepgang wel eerst deel 1 lezen.

Afsluiting met één van mijn favoriete quotes uit het boek:

Volgt zeer snel! (Ik moet dit allemaal even weer up-to-date maken)

{Dit boek betreft een recensie-exemplaar, waarvoor dank naar de uitgeverij, dit beïnvloedt mijn mening echter niet}