Doordat ik een winactie had gewonnen, kreeg ik een mystery box opgestuurd met 3 objecten erin (Een schilderijtje van Het meisje met de parel, een veer, twee sleuteltjes). De opdracht om met die objecten een kort verhaal te schrijven, beginnend met het volgende: "Op het moment dat ik de sleutel in mijn hand hield, voelde ik iets onverwachts. Het was alsof..."
Nou schrijf ik normaal altijd hele lange manuscripten, dus een kort verhaal is opzich al een hele uitdaging. Daarnaast is dit in verleden tijd, terwijl ik eigenlijk altijd in tegenwoordige tijd schrijf, maar ook dit vind ik een super leuke uitdaging. De objecten gaven genoeg inspiratie (misschien eigenlijk wel te veel), maar ik heb mijn best gedaan.
Hieronder vind je dan mijn inzending, dus veel plezier met lezen!
Het meisje met de veer
Op het moment dat ik de sleutel in mijn hand hield, voelde ik iets onverwachts. Het was alsof iets zachts mijn wang streelde. Mijn ademhaling versnelde en ik probeerde mijn trillende vingers in bedwang te houden. De sleutel mocht echt niet vallen, dat zou veel te veel geluid maken. Ik zoog nog net iets harder op mijn snoepje en voelde de rust weer tot mijn lichaam terugkeerde. Snel keek ik opzij naar de grijze, betonnen vloer, waar mijn hoofdlamp iets glinsterends liet zien. Met mijn linkerhand pakte ik het van de grond af en voelde ik al snel de zachtheid van een veer met mijn vingertoppen. Een zilveren veer. Ik wist echt zeker dat er geen vogels in deze bunker waren. Er lagen hier alleen maar gestolen spullen opgeslagen, niet iets dat we door vogels gingen laten vernielen. Maar waar vandaan kwam deze veer dan wel? Ik stopte hem diep in mijn zak en draaide de sleutel om.
Als gedragen door een zuchtje wind, waaide de deur uit het slot open. Een glimlach brak meteen door op mijn gezicht, terwijl ik naar onze grote buit keek. Met in het midden mijn grootste pronkstuk. Het meisje met de parel, voor veel mensen gewoon een schilderij met deze naam, maar voor mij niet. Nee, dit schilderij bevatte mijn hele leven. Dit schilderij was mijn leven. Of beter: dit was ik. Alleen zou dat helemaal niet kunnen, want het is veel te oud. Maar toch was ik het al die tijd al. En nu was het dan eindelijk in mijn bezit. Gisteren voor mij gestolen uit het museum. Of nou ja, stelen kon je het niet echt noemen, sinds het aan mij toebehoorde.
Met langzame passen, die toch galmden door de gehele ruimte, liep ik op het schilderij af. Ik streelde de verf. De wang van het meisje dat ik ooit was.
Lang bleef ik gewoon staren naar het gezicht van vroeger. Totdat mijn zicht zo troebel werd dat ik een paar keer moest knipperen om mezelf weer scherp te kunnen zien. Ik zou zo graag nog weer even teruggaan naar toen. Dat moment was perfect. Dat ene kleine moment van mijn vroegere leven. Nog steeds zat het opgeslagen in mijn hoofd. Na al die jaren. Het zou niet meer een herinnering mogen zijn, maar toch was het er.
De herinnering aan het moment, maar ook aan het geheim. Het geheim van dit schilderij. Het schilderij dat hedendaags zo bekend is, maar niemand die weet wat voor geheim er al sinds het begin in schuilgaat. Helaas zou het geheim ook nooit bekend worden. Althans niet zolang ik er nog ben.
Een zachte streling langs mijn hand liet mij weer bewust naar het schilderij kijken. Voetstappen. Door de muren van de bunker weerklonk het geluid van voetstappen. Steeds harder. Ik wist wel dat ik niet moest gaan voor dieven zonder ervaring. Een tweede streling volgde en ik trok mijn hand uit mijn zak. De veer.
Voorzichtig legde ik de veer tegen het schilderij en begon een zin te mompelen, die ik mij eigenlijk niet meer kon herinneren. Het kwam er uitrollen als woorden, maar zonder betekenis. Het moest nu goed gaan, dit was mijn laatste kans. Mijn laatste kans om het geheim naar buiten te krijgen.
Een zilveren wolk bond zich aan mij vast, terwijl de lucht in de bunker steeds kouder werd. Alsof er een storm losbreekt in een afgesloten ruimte. Ik haalde nog een keer diep adem en gaf mij daarna vol overtuiging over. Net op tijd.
De deuren van de bunker sloegen keihard open tegen de muren aan. Een groep agenten drong langzaam de ruimte binnen, terwijl ze alert om zich heen keken.
"Daar, daar is het," riep één van de agenten. "Het verloren schilderij." Samen met een paar collega's liep hij op het schilderij af. "Het meisje met de..... veer?" Het laatste kwam er vragend uit. De agent begon aan zichzelf te twijfelen. Het schilderij leek perfect, maar het was toch een parel? Zo had hij het tenminste altijd genoemd. In het echt had hij het nog nooit gezien, maar de afbeeldingen ervan logen er niet om. Het zou een hele grote parel moeten zijn, maar dit meisje had geen parel. Nee, het was een veer. Een zilveren veer die op haar schouder lag te balanceren.
Zijn collega's begonnen al voorzichtig het schilderij in te pakken om het mee te nemen. Om hem heen werd er volop in portofoons gepraat, maar hij voelde zich vast. Vastgezogen aan het schilderij.
"Eindelijk is het weer ’Het meisje met de veer’, precies zoals het altijd al had moeten zijn. Het origineel is terug."